historia narciarstwa

Sądzę, że jak wiele innych osób jeżdżę na nartach, ale nigdy nie zadałem sobie pytania skąd narciarstwo pochodzi i jaką ma historię... aż do teraz. Postanowiłem to sprawdzić i oto wyniki moich poszukiwań.

Początki
Według najnowszych badań ojczyzną nart jest Azja Środkowa, a konkretnie okolice Bajkału i gór Ałtaj.
 Do Skandynawii narty trafiły prawdopodobnie za pośrednictwem Lapończyków, którzy jako pierwsi odwiedzili północne krainy kontynentu Europejskiego. Wśród licznych rysunków naskalnych w Skandynawii i centralnej części kontynentu azjatyckiego znalazły się również wyobrażenia scen narciarskich
(rysunki datowane są na 3000-5000 lat). Przedstawiają one realistyczne ujęcia postaci, uchwyconych w typowo narciarskiej pozycji, z nogami ugiętymi w kolanach, co by wskazywało na poślizg. Najstarsze rysunki nart pojawiają się na malowidłach skalnych zrobionych 4500 do 5000 lat temu w Rødøy w Norwegii. Najstarsze zachowane narty znaleziono w Hotting w Szwecji i mają one około 4500 lat. W okresie średniowiecza spotykamy już pisemne wzmianki o nartach w pieśniach i legendach skandynawskich. W owym czasie narty służyły do celów komunikacyjnych i myślistwa.

 Pierwsze narty sportowe
Dopiero wiek XIX rozpoczął nową erę w dziejach narciarstwa nie tylko jako środka lokomocji, ale jako dyscypliny sportu. Za kolebkę narciarstwa uważa się Norwegię, gdzie w 1843 roku w Tromso rozegrano pierwszy bieg narciarski na dystansie pięciu kilometrów. Natomiast już w 1850 roku w Telemark zaczęto uprawiać biegi w formie slalomu, zjazdu i skoki przez stopień. Pierwszy konkurs skoków został zorganizowany w 1868 roku w Christiani. Do wzrostu popularności narciarstwa i rozpowszechnienia na całym kontynencie, a szczególnie w krajach alpejskich pod koniec XIX wieku przyczynił się norweski badacz Fridtjof Nansen. Początek XX wieku to burzliwy rozwój narciarstwa, powstają pierwsze szkoły narciarskie i następuje wyraźny podział na narciarstwo klasyczne i zjazdowe. Ojcem narciarstwa alpejskiego nie jest jednak Norweg, lecz mieszkaniec Austrii - Mathias Zdrasky. Ten mieszkający w miejscowości Lilienfeld, w pobliżu miasta St. Pölten Czech, zainteresował się narciarstwem pod wpływem lektury książki autorstwa norweskiego podróżnika. Nansen opisywał swoją podróż na nartach przez Grenlandię. Zdrasky postanowił spróbować narciarstwa. Widział w nim możliwości rozwoju alpejskich kurortów, w większości świecących pustkami w zimie. Zamówił parę nart i postanowił je wypróbować już w drodze z poczty.
Spotkało go jednak srogie rozczarowanie. Zbyt długie narty zupełnie nie sprawdzały się w warunkach alpejskich stoków. Problem wynikał z niewiedzy i kompletnej nieznajomości techniki jazdy. Narty znakomicie spisujące się jako skitourowe na płaskowyżach i niewielkich stokach prowincji Telemark, wymagały ogromnych umiejętności nastromych zboczach Alp. Zdrasky eksperymentował z długością oraz z opracowywaną przez siebie techniką jazdy. Stwierdził, że optymalną długością jest 190 cm. Opanował jazdę pługiem i boczny ślizg hamujący. Obie techniki były konieczne do opanowania prędkości podczas jazdy po stromym zboczu. W późniejszym okresie wprowadził także stosowanie dwóch kijów, zamiast jednego.
Narty w Polsce
Wacław Dyamentowski w "Dyaryuszu" (1606) po raz pierwszy w języku polskim użył słowa "narta" w
zdaniu „Dnia jednego z obozu naszych magnatów przeciwko wycieczce obrońców Moskwy wypadło (..)
kilkaset człeka na nartach”.
Jednak narciarstwo jako sport pojawiło się w Polsce dopiero w 1888 roku. Pierwszym cywilnym
narciarzem w Polsce był Stanisław Barabasz, który w Cieklinie po raz pierwszy wypróbował prowizoryczną
parę nart. Ich budowę oparł na zasłyszanych w opowieściach o uciekinierach z Rosji łyżach
http://pl.wikipedia.org/wiki/Narty_zjazdowe
http://www.wysocki-ski.pl/wysocki/abc-narciarza/Historia_narciarstwa__26